De impact van mijn val op mijn dochter – begrijp je kind, reageer daarna

Follow

Ik doe aan mountainbiken, aan wielrennen en dat gaat allemaal goed. En dan val ik op zondagavond uiterst ongelukkig over zoiets stoms als een vastgeschroefde parasolvoet op een terras. Het was donker, mijn dochter op mijn arm en een opstaande rand van een stoeptegel waarmee de parasolvoet was verzwaard. Een ongeluk zit in een klein hoekje en je houdt er, in mijn geval, een hele dikke verstuikte enkel aan over.
Gelukkig niet gebroken, trekt vanzelf weer weg, maar daarmee is de impact nog niet weg.De impact die deze val op mijn dochter heeft gemaakt en het feit dat ik nu tijdelijk anders functioneer dan zij gewend is van mij.

Mijn dochter heeft overigens gelukkig niets aan de val overgehouden lichamelijk, maar dus wel een schrik en een gedeeltelijk onvermogen om nu met deze situatie om te gaan. Ze is 3 jaar oud en ze snapt gewoon niet wat er precies gebeurt is en wat daarvan de gevolgen zijn. Dat kan ze ook nog niet, daar is ze te jong voor.
Mijn dochter uit zich puur in emotie. Gisterenavond jengelig, op mijn (zere) voet willen gaan staan, moe, hangerig, veel opgetild willen worden terwijl dat juist niet kan en later in bed veel huilen en onrustig. Ik heb haar ‘s nachts bij mij in bed genomen en daar kroop ze vaak tegen mij aan. Dat doen we bijna nooit, maar soms is dat even nodig.
 
Mijn eerste impuls, die ik voel als ik heel eerlijk ben, is irritatie op het moment dat ze op mijn zere voet wil gaan staan en veel opgetild wil worden terwijl ik haar net heb gezegd dat dit niet kan. Ik heb pijn aan die enkel en dan wil ik dat ze meewerkt. Als ze het tegenovergestelde gedrag laat zien dan voel ik irritatie en ongeduld opkomen. Ik weet natuurlijk best wel dat ze niet bewust tegenwerkt, maar zo voelt dat op dat moment wel. 
 
En als ik dan even verder kijk, dan zie ik een meisje van 3 jaar wat niet goed weet wat ze met de situatie aan moet. Wat moet ze met een mama die niet de dingen doet die ze normaal wel doet. Dan zie ik een meisje wat elke keer hoopt met een kusje erop de enkel weer helemaal beter te maken. Die nog helemaal niet het vermogen heeft om verbanden tussen verschillende situaties te leggen, die nog niet snapt dat dit over een week weer over is. Wat is een week? Hoe lang duurt dat? Dat snapt ze niet. En ook niet dat als ze een uur geleden voorzichtig moest doen, dat dat nu, in een andere context opnieuw het geval is. Allemaal contexten waarin haar mama normaal hele andere dingen kan en doet. En de verwerking hiervan komt ’s nachts.
 
Door goed naar mijn dochter en de situatie te kijken kan ik voorkomen dat ik in irritatie of ongeduld schiet of vanuit pijn haar toesnauw. Dat heeft ze juistNIET nodig. Ze heeft nodig dat ik er gewoon ben, dat het allemaal oké is, dat alle regels nog net zo zijn als hiervoor en dat deze dikke enkel vanzelf weer overgaat. Dag voor dag.
 
Wat heb ik daar zelf voor nodig om dat te kunnen?
1.Rust; niet gelijk hoeven te reageren
2.Overzicht; wat gebeurt er precies
3.Mijn dochter begrijpen; welk gedrag laat ze zien en wat betekent dat
4.Mijzelf begrijpen; wat voel ik en wat heeft dat met deze situatie te maken
5.Mijn intellect gebruiken; wat heeft deze situatie nu nodig. In dit geval duidelijkheid en bevestiging. De situatie uitleggen, mijn enkel laten zien, de krukken laten zien, en vooral kijken wat wel kan, zoals samen op de bank liggen en boekjes lezen of op de grond spelen en even niet rennen of stoeien. Dat mag haar papa straks met haar gaan doen 😉
 
Wellicht herken je uit een andere situatie iets soort gelijks van jezelf? Dat kan met iets lichamelijks of mentaals zijn, of allebei. Wie weet komen deze tips jouw ook nog van pas. Misschien al sneller (met alle kerstdrukte en eindejaarsstress) dan gedacht. En onthou: heb je meer kinderen, vaak heeft het op ieder kind een andere impact.

Fijne avond en een warme groet,
 Heleen.

P.S. In januari starten nieuwe groepen van “Jezelf de baas”. Heb je interesse of weet je iemand die dit leuk zou vinden, laat het mij (of die ander) weten. Bedankt!